Cóż,są dwie opcje...
Jeżeli rozstałam się z moją dawną miłością w przyjaźni i zgodzie,chciałabym zobaczyć szczęście na jej twarzy,uczestniczyć w najważniejszym dniu jej życia. Może nawet powspominalibyśmy stare dobre czasy,kiedy jeszcze byliśmy razem? Może dzięki temu spotkaniu odnowilibyśmy nasze relacje i zaczęli od nowa,jako przyjaciele?
Ale niestety istnieje także ta druga,gorsza możliwość. Jeśli nasze rozstanie było dla mnie bolesne,jeśli nawet wciąż go kocham,nie mogłabym uczestniczyć w tym wydarzeniu. Nie mogłabym patrzeć na jego szczęśliwą twarz,roześmiane oczy. Nie spędzić dnia w pobliżu jego i kobiety,która jest dla niego tą jedyną. Byłoby to zbyt bolesne,moje zranione serce cierpiałoby jeszcze bardziej.

Cóż,są dwie opcje...
Jeżeli rozstałam się z moją dawną miłością w przyjaźni i zgodzie,chciałabym zobaczyć szczęście na jej twarzy,uczestniczyć w najważniejszym dniu jej życia. Może nawet powspominalibyśmy stare dobre czasy,kiedy jeszcze byliśmy razem? Może dzięki temu spotkaniu odnowilibyśmy nasze relacje i zaczęli od nowa,jako przyjaciele?
Ale niestety istnieje także ta...

Pierwsze co robię to siadam przy stole, wyjmuję kartkę i kredki (i kolorowe otwieram okno), którymi naszkicuję mój plan działania. Pierwsze co trzeba zaplanować to jak zostać sam na sam z dawną miłością. Po drugie znaleźć sobie alibi - trzeba więc zadzwonić do najlepszej przyjaciółki. Po trzecie znaleźć idealne narzędzie zbrodni - nóż zbyt oczywisty i łagodny dla kogoś kto zranił. Najlepiej upozorować wypadek. A tak poważnie to iść i dobrze się bawić bo życie jest za krótkie żeby chować jakiekolwiek urazy :)

Pierwsze co robię to siadam przy stole, wyjmuję kartkę i kredki (i kolorowe otwieram okno), którymi naszkicuję mój plan działania. Pierwsze co trzeba zaplanować to jak zostać sam na sam z dawną miłością. Po drugie znaleźć sobie alibi - trzeba więc zadzwonić do najlepszej przyjaciółki. Po trzecie znaleźć idealne narzędzie zbrodni - nóż zbyt oczywisty i łagodny dla kogoś kto...

A cóż to za zaproszenie? O nie, kolejne wesele?! Jak ja tego nie cierpię. Tłum obcych (często nietrzeźwych) ludzi, uwierające buty, kiecka (czy ja jeszcze się w nią mieszczę?), no i te tańce i zabawy, których po prostu nie znoszę. Dramat. W ogóle czyj to ślub? O rany, niemożliwe... On się żeni? I jeszcze ma czelność mnie zapraszać? Co za tupet! Mało mu? Musi mi jeszcze po latach dokopać?
Co robić… Jeśli nie pójdę, uzna, że dalej coś do niego czuję i że nie potrafię pogodzić się z tym, że układa sobie życie… Tak, pewnie na to liczy! A jeśli pójdę, zaskoczę go. Będę udawała, że wszystko jest ok. Wystroję się tak, że aż mu oko zbieleje! Jeszcze pożałuje, że mnie zapraszał!
Tylko… Czy on jest tego wart? Czy ja serio muszę mu coś udowadniać? Wykreśliłam go z życia już dawno, czy powinnam się teraz przejmować, co on sobie pomyśli jeśli nie przyjdę? Przecież nie lubię wesel i wcale nie mam ochoty tam iść. Nie jest już dla mnie nikim ważnym, nie muszę robić nic wbrew sobie, nie muszę nic nikomu udowadniać, tym bardziej jemu.
Podjąwszy decyzję, uspokajam się. Już wiem, że w dzień kiedy on będzie brał ślub, ja będę w tym czasie robić to, co lubię najbardziej- siedzieć w fotelu z kubkiem ulubionej herbaty, zatopiona we wciągającej lekturze.

A cóż to za zaproszenie? O nie, kolejne wesele?! Jak ja tego nie cierpię. Tłum obcych (często nietrzeźwych) ludzi, uwierające buty, kiecka (czy ja jeszcze się w nią mieszczę?), no i te tańce i zabawy, których po prostu nie znoszę. Dramat. W ogóle czyj to ślub? O rany, niemożliwe... On się żeni? I jeszcze ma czelność mnie zapraszać? Co za tupet! Mało mu? Musi mi jeszcze po...

- Na pewno chcesz tam iść? – Mina mojego aktualnego chłopaka mówiła jedno „so disapointed”.
- Oj Ciasteczko Moje musimy! – Ja za to byłam zdeterminowana - Wiesz ile ja przez niego wycierpiałam! To moja jedyna okazja żeby się odegrać!
Skoczyłam do kuchni żeby sprawdzić kalendarz i już liczyłam dni wolne aby mój plan idealnej zemsty był doskonały. Moje Ciasteczko stał w salonie z założonymi rękoma i patrzył na mnie przez korytarz. Czy on się ze mnie nabijał?
- Ubiorę tą czerwoną obcisłą sukienkę, wiesz tą od ciebie na walentynki do tego te czarne szpilki. Uch, muszę umówić się do fryzjera i kupimy jako kwiaty róże, koniecznie z kolcami! A wiesz co będzie najlepsze. Przy składaniu życzeń damy zaproszenie na nasz ślub! – Niemal zaśmiałam się szaleńczo.
- Na nasz ślub? A policzyłaś tego bubka jako gościa? Pewnie przyjdzie z żoną. Masz ponad pół tysiaka wywalone w błoto żeby na naszym ślubie bawił się jakiś cymbał, który śmiał cię kiedyś skrzywdzić. Myślisz, że będziesz się dobrze bawiła, że ja będę miał udane wesele? – Jak zwykle Moje Ciasteczko potrafił sprowadzić mnie na ziemię chłodną kalkulacją.
- No… nie. – wydukałam.
- Chodź, wyskrobiemy coś z domowego budżetu i pojedziemy na weekend do spa. Co najwyżej wyślesz mu kartkę, jak dobrze się razem bawimy a nie będziesz kasę dawała w kopercie.
Oczywiście przebił mnie siłą swojej argumentacji. Jedziemy ale na sauny, baseny i masaże.

- Na pewno chcesz tam iść? – Mina mojego aktualnego chłopaka mówiła jedno „so disapointed”.
- Oj Ciasteczko Moje musimy! – Ja za to byłam zdeterminowana - Wiesz ile ja przez niego wycierpiałam! To moja jedyna okazja żeby się odegrać!
Skoczyłam do kuchni żeby sprawdzić kalendarz i już liczyłam dni wolne aby mój plan idealnej zemsty był doskonały. Moje Ciasteczko stał w...

Idę,to jasne.Zapraszam do towarzystwa byłego panny młodej a przy okazji wyciągam z niego brzydkie tajemnice ich związku.Na weselu bawię się jak nigdy przedtem i w swobodnej rozmowie "zdradzam" byłemu to co wiem...no może nie do końca.Niech wie,że nie ożenił się z aniołem.Może to nie fair ale zemsta najlepiej smakuje na zimno...A to że jestem wredna ? Przecież wiadomo,że grzeczne dziewczynki idą wieczorem spać a niegrzeczne idą tam gdzie chcą...

Idę,to jasne.Zapraszam do towarzystwa byłego panny młodej a przy okazji wyciągam z niego brzydkie tajemnice ich związku.Na weselu bawię się jak nigdy przedtem i w swobodnej rozmowie "zdradzam" byłemu to co wiem...no może nie do końca.Niech wie,że nie ożenił się z aniołem.Może to nie fair ale zemsta najlepiej smakuje na zimno...A to że jestem wredna ? Przecież wiadomo,że...

Ciekawość to pierwszy stopień do piekła. Ale dla kogoś te schody zostały stworzone. Idę. Po długotrwałej analizie ślubnego zaproszenia i odrzuceniu wszystkich racjonalnych powodów, dla których nie powinnam się tam pojawić, podjęłam decyzję - muszę tam być. Dobrze wiem, że moje serce będzie rozrywane na miliardy kawałów przy sakramentalnym "tak", już czuję ten ucisk w żołądku i brak tchu, gdy ona odpowie tym samym.
Nie idę tam dla zemsty czy dla "odbicia miłości mojego życia". Nie! On już podjął decyzję - wybrał. Jak mogłabym mścić się na nim, jeśli kiedyś prawdziwie go kochałam? Nie chcę też udawać, że to najszczęśliwsza chwila w moim życiu. Nie, nie zostanę na weselu i nie będę się wspaniale bawić. Chcę zobaczyć na własne oczy, że to dla mnie naprawdę się skończyło... że zamknęliśmy ten rozdział na zawsze.

Ciekawość to pierwszy stopień do piekła. Ale dla kogoś te schody zostały stworzone. Idę. Po długotrwałej analizie ślubnego zaproszenia i odrzuceniu wszystkich racjonalnych powodów, dla których nie powinnam się tam pojawić, podjęłam decyzję - muszę tam być. Dobrze wiem, że moje serce będzie rozrywane na miliardy kawałów przy sakramentalnym "tak", już czuję ten ucisk w...

Poszłabym z czystej ciekawości. Zobaczyć mężczyzne, który mnie zranił. Oczywiście na początku miałabym wahania. Moja pierwsza myślą byłoby "Nie chcę go widzieć!", ale to co było nie wróci i trzeba iść do przodu. Powspominać jak to kiedyś było a uczucia które powrócą stłumić, bo trzeba być silnym. Zaletą jest to że można się zabawić na wieczorze panieńskim oraz zrelaksować się. Musiało kiedyś nastąpić to, że dawna miłość będzie z kimś innym stać na ślubnym kobiercu, ale nie ma co rozpaczać, gdyż sama będę w tej samej sytuacji tylko że z lepszym mężczyzną.

Poszłabym z czystej ciekawości. Zobaczyć mężczyzne, który mnie zranił. Oczywiście na początku miałabym wahania. Moja pierwsza myślą byłoby "Nie chcę go widzieć!", ale to co było nie wróci i trzeba iść do przodu. Powspominać jak to kiedyś było a uczucia które powrócą stłumić, bo trzeba być silnym. Zaletą jest to że można się zabawić na wieczorze panieńskim oraz zrelaksować...

Jeśli to dawna miłość to idę! Skoro nam nie wyszło to widocznie tak musiało być. Było minęło. Chyba,że jeszcze nie przebolałam rozstania, to jednak zostaje w domu z pudłem lodów. :)

Jeśli to dawna miłość to idę! Skoro nam nie wyszło to widocznie tak musiało być. Było minęło. Chyba,że jeszcze nie przebolałam rozstania, to jednak zostaje w domu z pudłem lodów. :)

Każdy ma prawo do swojego szczęścia! Małżeństwo- taka jest kolej rzeczy. Mimo iż zostałam przez Niego zraniona, mam z nim dużo miłych wspomnień, których nikt mi nie zabierze. Nie wyszło nam, popełniliśmy błąd. Każdy ma prawo do błędów. Jednak cieszę się, że osoba, która kiedys wiele dla mnie znaczyła, ciągle o mnie pamięta i zaprosiła mnie na swój najważniejszy dzień w życiu! Jestem z tego powodu szczęśliwa i mimo wszystko życzę Jemu i jego wybrance wszystkiego dobrego na ich wspólnej drodze! Czuję się zaszczycona i na pewno pojawię się na ślubie osoby, która kiedyś była dla mnie całym światem!

Każdy ma prawo do swojego szczęścia! Małżeństwo- taka jest kolej rzeczy. Mimo iż zostałam przez Niego zraniona, mam z nim dużo miłych wspomnień, których nikt mi nie zabierze. Nie wyszło nam, popełniliśmy błąd. Każdy ma prawo do błędów. Jednak cieszę się, że osoba, która kiedys wiele dla mnie znaczyła, ciągle o mnie pamięta i zaprosiła mnie na swój najważniejszy dzień w...

Przyjmuję zaproszenie. Ubieram piękną suknię, wysokie szpilki, robię makijaż, spryskuję się najmocniejszymi perfumami. Na miejscu podbiegam do pary młodej z szerokim uśmiechem i życzę im szczęścia. Zachowuję się tak, jakbym naprawdę cieszyła się z ich małżeństwa i nie pamiętała o tym, co łączyło mnie z panem młodym. Udaję radosną starą znajomą z idealnym, poukładanym i bardzo szczęśliwym życiem. Zapraszam do tańca pana młodego tylko po to, żeby mógł jeszcze lepiej poczuć moje perfumy i żeby przypomniał sobie, jak dobrze nam się razem tańczy. Gdy prosi mnie o jeszcze jeden taniec grzecznie odmawiam, przypominając mu, że powinien raczej zająć się małżonką. Ona patrzy na mnie zazdrośnie widząc, że jej mąż nie może oderwać ode mnie wzroku, a ja odrzucam go na każdym kroku pokazując, że nigdy nie będzie już mógł ze mną być. Zasłużona kara dla nich obojga- nie zaprasza się na ślub dawnej znajomej, którą kiedyś łączyło coś poważnego z twoim narzeczonym.

Przyjmuję zaproszenie. Ubieram piękną suknię, wysokie szpilki, robię makijaż, spryskuję się najmocniejszymi perfumami. Na miejscu podbiegam do pary młodej z szerokim uśmiechem i życzę im szczęścia. Zachowuję się tak, jakbym naprawdę cieszyła się z ich małżeństwa i nie pamiętała o tym, co łączyło mnie z panem młodym. Udaję radosną starą znajomą z idealnym, poukładanym i...